Erwin Java - Biografie

'In Nederland had je een opkomst van Indo rockers. Deze jongens hebben toch wel de basis gelegd voor de ontwikkeling van de Nederlandse rock and roll muziek. Ook internationaal is de invloed hiervan doorgedrongen: de broertjes van Halen hebben ook een indo-achtergrond. Daarnaast luisterden wij thuis veel naar naar Country muziek, Jim Reeves bijvoorbeeld, maar ook naar iemand als Buck Owens en veel naar blues en rock and roll. Mijn moeder vond 'Saint Louis Blues' van Louis Armstrong prachtig! En ik schijn als klein jongetje te hebben meegeklapt op 'Baby Face' van Little Richard.'

'Mijn broers, zus en ik hebben allemaal wel de 'verplichte' pianolesjes gehad. Ik ook, toen ik zo'n acht jaar oud was, maar echt muziek werd er niet gemaakt binnen ons gezin. Dat heb ik echt mijzelf allemaal moeten aanleren.'

Trommeltje voor snaren
Zo rond zijn twaalfde kwam Erwin min of meer toevallig in aanraking met live muziek. 'Vriendjes van mij, ze zullen zo'n dertien, veertien jaar oud zijn geweest, hadden allebei een gitaar en één van die vriendjes had zelfs gitaarles. Het leek ze wel leuk om achter het huis wat muziek te gaan maken. En omdat ik een trommeltje met van die kralen aan touwtjes had, wat je tussen je twee handen in kon draaien, moest ik het ritme maar gaan doen.'

'Op een zeker moment wilden ze een nummer van Led Zeppelin spelen. Eén van de vriendjes had 'Led Zeppelin II' in huis en 'Whole lotta love' - origineel door Willy Dixon - leek wel te doen. Maar zij kwamen niet uit die riff. Ik zei toen van 'Tja, ik weet het ook niet maar ik wil het wel eens proberen?' En toen had ik die riff heel snel te pakken. Rare ervaring was dat eigenlijk. Zij hadden de gitaren, ik het trommeltje en zat hun voor te doen hoe je die riff kon spelen!'

Op de een of andere manier voelde het heel natuurlijk met die gitaar in mijn handen. Ik hoorde dingen snel en wist ze bijna gevoelsmatig makkelijk uit te zoeken op de gitaar." Was het in het begin vooral leuk om te spelen, later werd het ook een noodzaak voor Erwin om muziek te maken. Het bleek een fijne manier om allerlei hobbels in zijn jeugd te overwinnen en een plek te geven.

Bluesbased
De oudere broers van Erwin hadden thuis veel 'American Folk Blues Festival' platen. 'Er waren in de jaren zestig veel Amerikaanse zwarte bluesjongens, die bij elkaar werden gezocht om door Europa te touren en daar werden platen van uitgebracht. Dus toen ik begon te spelen zocht ik allerlei dingen uit op de gitaar. Van Led Zeppelin tot Ten Years After en Clapton, allemaal bluesbased bands en ik zat al snel bij de roots van deze muziek. De platen van mijn broers werden door mij uitgeplozen. IK luisterde intensief naar gasten als Matt 'Guitar' Murphy, John Lee Hooker, Freddie King, B.B. King, Lonnie Johnson en noem al die gitaristen maar op. Maar ook naar Django Reinhardt. Dat is mijn basis geweest.'

'Ik weet dat mijn leeftijdgenoten op de middelbare school, ik zat in een schoolband, zich afvroegen hoe ik aan mijn stijl van spelen kwam. Zij luisterden naar bands als Genesis, Pink Floyd en ik speelde heel anders. Omdat ik naar totaal andere muziek luisterde. En zo is het voor mij eigenlijk begonnen, ben eigenlijk een 'old school' gitarist... Hoewel? Als je aan Eddie van Halen vraagt waar hij vroeger naar luisterde zal hij zeggen Eric Clapton and the Bluesbreakers. Als je het aan Gary Moore kon vragen? Die had op een van zijn platenhoezen een setje staan waar Eric Clapton mee bekend is geworden: Een Les Paul Standard met Marshall Combo. Naar die platen heb ik veel geluisterd, die waren ook bij ons in huis. De Stones, alle John Mayall albums, ze stonden bij ons in de kast. Allemaal bluesbased bands.'

'Ik geef ook gitaarles en onlangs vroeg een leerling aan mij of we een nummer van Slash konden uitzoeken. Ik zei dat als je goed luisterde dat je dan oude Clapton/ Blues licks voorbij hoort komen. En als je de oude platen van Clapton samen met John Mayall beluistert dan hoor je dat Clapton weer geïnspireerd raakte door Freddie King. Niet dat Clapton het precies had uitgezocht, maar je hoort dat hij speelt op een manier waarvan hij dacht dat dát het ongeveer moest zijn. Maar een aantal jaren terug bracht Clapton een plaat uit waarop hij die licks precies naspeelt en dat vind ik dan jammer.'

Eigen stijlontwikkeling
Erwin probeert in de beginjaren zoveel mogelijk zelf een richting te geven aan de muziek die hem inspireert: 'Ik heb ook die muziek geprobeerd te analyseren en na te spelen maar heb het daarna vrij snel weer aan de kant geschoven en er niet meer over nagedacht. Ik dacht toen: Er is al een Freddie King en ik wil geen naspeler zijn... Die jongens speelden ook nooit hetzelfde.'

Erwin noemde het al eerder. Opgroeiend als puber was zijn schooltijd ( gymnasium te Assen ) niet de leukste periode uit zijn leven maar hij vond in de muziek al heel snel een manier om zijn frustraties een richting te geven. "Dat daar dan bepaalde noten bijhoren, zijn onbewuste processen, die pik je gewoon op. En je voelt opeens dat je invulling kan geven aan je gedachten: 'Wauw! Zo kan ik het eruit laten knallen!' Ik zeg ook wel eens dat als ik de gitaar niet had ontdekt, dat ik misschien wel een zeer onprettig , cynisch en bitter persoon had kunnen worden of een wereldvreemde, asociale kluizenaar. De gitaar geeft mij de mogelijkheid om mezelf te uiten en een handvat om mijn gevoelens een richting te geven. In die zin is het altijd een noodzaak geweest voor mij om te spelen. Zonder in allerlei clichés te willen verzanden was het voor mij overleven en is het ook de reden waarom ik op nu nog steeds speel.

White Honey, Herman Bood, Harry Muskee / Cuby & the Blizzards
Naast producent, sessie- en studiogitarist en mede-oprichter van het Noorder Muziek Instituut in Groningen is Erwin Java in bands actief geweest als White Honey (1978-1980 : 16.000 LP's verkocht, diverse TV/Radio-shows) en Herman Brood and his Wild Romance (1980-1981 diverse TV/Radio-shows). De langste periode dat hij als gitarist deel uitmaakte van een band was bij Cuby and the Blizzards.

Van 1986 tot aan de dood van Harry Muskee op 26 september 2011, speelde en componeerde Erwin bij zijn bluesbrother in de band. Maar het allereerste contact met Harry daar weet Erwin zelf niets meer van. Erwin: "Er zat een leeftijdsverschil tussen mijn oudere broers - waarvan de oudste inmiddels niet meer leeft - en mij van zeventien respectievelijk achttien jaar. Zij volleybalden met Harry Muskee. En in die hoedanigheid, als volleybalmaatje, schijnt Harry veel bij ons thuis te zijn geweest. Ook Eelco Gelling kwam over de vloer, maar bij Harry schijn ik als klein ventje op schoot te hebben gezeten. Dat verhaal is trouwens ook door Harry zelf bevestigd dus dan zal het wel waar zijn, haha!"

Het eerste muzikale contact met Harry Muskee ontstond toen Erwin zeventien was. "Cuby and the Blizzards speelden natuurlijk ook veel in en rondom Assen. In Assen had je midden jaren zeventig een discotheek genaamd Bar-Dancing Peelo. Daar repeteerden Herman Brood, Eelco Gelling, Harry Muskee en nog wat mensen. Brood was bezig om zijn eigen carrière in de steigers te zetten en Harry en Eelco waren ook bezig met een nieuw project: Red, White & Blue. Er werden sessies georganiseerd, er was apparatuur aanwezig en ik was daar met een bandje van jongens van mijn leeftijd."

"Tijdens een sessie-avond stond Brood op het podium en vroeg of er nog gasten waren die wat wilden spelen. Wij, als jonge jongens, keken elkaar aan en we stapten het podium op. Herman zat met een bedenkelijk gezicht te kijken toen de meute op het podium stond maar vroeg uiteindelijk toch wat wij wilden spelen. 'Johnny B. Goode meneer?', haha. Toen we dat nummer inzetten was Herman aangenaam verrast. We hadden dat nummer toch al heel aardig in onze vingers zitten. Ik kon toen nog niet vermoeden dat ik zes jaar later bij Brood in de band zou zitten en vijftien jaar later bij Harry."

Erwin speelde in 1980 bij Herman Brood en werd door Harry Muskee uitgenodigd voor een jamsessie in de buurt van Coevorden. Dat was begin jaren tachtig. "Ze hadden voor die avond nog geen gitarist dus Harry vroeg of ik wilde meespelen. Ik wist toen ook nog niet of ze op zoek waren naar een vaste gitarist, maar dat was voor mij toch niet mogelijk want ik zat toen bij Herman Brood. Een aantal jaren na de sessie met Harry kreeg ik, in 1986, een uitnodiging van Gino Jansen, toenmalig bassist van de Muskee Gang. Of ik even wilde invallen in de studio want de twee gitaristen die deel uitmaakten van het gezelschap kwamen niet to the point. Vond men. Om wat voor reden dan ook... haha!

Bedoeling was dat ik de rest van de opnames zou inspelen en de bestaande tracks opnieuw zou invullen. Die bestaande tracks hadden echter overspraak. Je hoorde de oude gitaarpartijen over de drums heen. Dus dat was niet makkelijk kan ik je zeggen! Maar ik heb die klus afgerond en daarna vroegen ze of ik mee wilde om op te treden want ze hadden nog wat klussen staan. Met mijn eigen bandje uit die tijd, Dutch Concert, had ik niet zoveel werk dus besloot ik om , tijdelijk, bij de Muskee Gang te gaan spelen. In eerste instantie voor zes of zeven klussen maar vervolgens ben ik vijfentwintig jaar aan Harry blijven plakken... Er is denk ik, ook geen enkele andere muzikant die achtereenvolgend zo lang met Harry Muskee heeft gespeeld.

Geen huurling
Een klein stapje terug in de tijd, de periode vlak vóór toetreding tot de Muskee Gang, had Erwin een eigen band, Blueskin, waarin hij naast het schrijven, componeren en spelen van eigen muziek zich ook bezig hield met de organisatie van het geheel en veel energie moest steken in het bij elkaar houden van deze groep. Met een drummer uit Eindhoven, een bassist uit Nijverdal en een zanger uit Hilversum was dat dus bijna niet te doen.

Erwin vervolgt: "Het aanbod van Harry zette mij aan het denken. Harry had zijn sporen al verdiend in de muziek en daardoor een naam opgebouwd. Toen ik besloot om op zijn aanbod in te gaan was ik bereid om mijn eigen ambities op een lager pitje te zetten. Ik heb niet zo'n groot ego of geldingsdrang om een boegbeeld te moeten zijn. Wat ik wél wist was dat iedereen die bij Harry speelde zijn muzikale ei kwijt kon en ook zijn invloed kon laten gelden."

De reden waarom ik zolang met Harry heb gespeeld was dat ik naast creatief ook organisatorisch een rol kon spelen. Ik was meer dan alleen een huurling die voor honderd euro kon komen opdraven. Ik vind dat in een band elke muzikant zijn waarde heeft en geloof in een zekere mate van gelijkheid. Die condities waren in de band van Harry aanwezig. Maar Harry was natuurlijk wel de primus inter pares.

Repertoire
Toetreding tot de band van Harry Muskee betekende niet automatisch het spelen van oud Blizzards werk. Harry had in die tijd een aversie van zijn C+B-verleden. Harry wilde zijn Muskee Gang in de steigers zetten en schreef nieuwe teksten waar muziek bij gecomponeerd moest worden. "Ik vind dat een zanger teksten moet zingen waar hij iets bij voelt. Niet noodzakelijk door hem zelf geschreven, maar dat helpt natuurlijk wel. Dat is wat inleving betreft heel belangrijk. Ik schrijf ook wel teksten maar ik kan (of durf) zelf niet (te) zingen." Joe Cocker komt nog even ter sprake. "Joe was een grote uitzondering hierop. Die heeft nog nooit een eigen tekst gezongen of nummer geschreven, maar wist zich een song volledig eigen te maken. Dat vind ik heel knap. Echt vakmanschap."

De overgang
Het jaar waarin Harry kwam te overlijden - 2011 - was het jaar waarin Erwin nog nooit zoveel had gespeeld. Het geeft hem een tegenstrijdig gevoel. "We hebben tot 12 juni van dat jaar met de Blizzards opgetreden en het is een misverstand dat ik daarna mijn gitaar in de boom heb gehangen. In tegendeel. Ik heb meegespeeld in de Drentse Blues Opera, dat waren dertig shows in anderhalve maand tijd. En ik heb vijfenveertig shows gedaan met de Five Great Guitars, allemaal na Harry's overlijden. Voor mij was dat een goede periode om het overlijden van Harry te verwerken. Ik reed alleen naar de Five Great Guitars-shows toe in de auto waarin Harry altijd naast mij heeft gezeten. Die auto staat nu overigens in het Cuby Museum in Grolloo. De laatste 'bluesmobiel' zoals wij die Peugeot noemden." "En ook al zat Harry er niet meer naast, voor mijn gevoel zat hij er wel. Als ik dan na een show van de Five Great Guitars weer alleen naar huis reed, dan gaf ik een klopje op die lege stoel en vroeg 'Nou Mus, hoe is 't?'"

Verder
In december 2011 waren alle shows gedaan en Erwin kon zich gaan beraden over zijn muzikale podiumtoekomst. Er lagen wel wat aanbiedingen, onder andere om met The Five Great Guitars door te gaan maar de afweging om als ingehuurd muzikant of met een nieuwe band verder te gaan viel uiteindelijk in het voordeel van de laatste optie uit. "Fokke de Jong - indertijd drummer van Normaal- belde mij op. Of ik samen met hem iets wilde proberen. Ik had ooit met Fokke voor een Herman Brood-sessie samengewerkt en toen mij later gevraagd werd of ik voor de Drentse Blues Opera een drummer wist heb ik Fokke voorgesteld. Zodoende hebben wij elkaar tijdens die shows voor de Drentse Blues Opera (augustus 2011) muzikaal nog beter leren kennen. Dat klikte heel goed, vond ik."
"Ik stond open voor Fokke's idee en we zouden wel zien wat het zou opleveren. We hebben verschillende mensen uitgenodigd en wat audities georganiseerd. Met Govert van der Kolm en Ruud Weber werd de uiteindelijke bezetting van King of the World snel een feit."
King Of The World maakte (inter)nationaal furore en bracht vier goed ontvangen platen uit.

Erwin solo
Om diverse redenen en omdat er nog zoveel andere uitdagingen lagen besloot Erwin deze band per 1 juni 2018 te verlaten.
In december 2017 had Erwin zijn allereerste soloalbum uitgebracht, getiteld ‘Keepin’ It Real’, waarop hij zijn licht laat schijnen over tien klassiekers uit de blueshistorie, songs die bij hem iets teweeg hebben gebracht tijdens zijn muzikale omzwervingen. Onder invloed van de lovende recensies en aanvragen voor live-optredens besloot hij zijn "Erwin Java & Band" te formeren. Met wisselende vocalisten ( o.a. Tineke Schoemaker, Kat Riggins, Phil Bee en Ralph de Jongh) zijn al diverse shows afgewikkeld. Zo verzorgt de band met Phil Bee als zanger in mei 2019 12 keer het voorprogramma voor het grootse muziektheaterspektakel Jumping Jack in Assen ( tussen de 20 en 30 duizend bezoekers).
Daarnaast tourde Erwin vanaf 2017 achtereenvolgens met de theatershows "Pioniers van de Nederpop" En "Keep the blues alive" beide onder auspiciën van TV-personality/voetbalanalist èn blues/americana-liefhebber Johan Derksen. In het theaterseizoen 2019-2020 komt hier een vervolg op in de vorm van "The sound of the Blues and Americana" . Daarnaast echter lopen ook de boekingen voor "Erwin Java & Band" door.
Eén van de highlights van 2018 was Erwin's optreden met de band van "coming bluesman" Laurence Jones ( UK) tijdens het Holland International Blues Festival in het Drentsche Bluesmekka Grolloo. Tot nu toe is Erwin de enige Nederlandse bluesgitarist geweest die sinds het bestaan van het festival (2016) op dat podium heeft gestaan. Tussen namen als Joe Bonamassa,Beth Hart, Tedeschi Trucks Band , Robben Ford, ZZ Top, Bonnie Raitt, Van Morrisson, Buddy Guy...etc.